[gastblog Emerentia Muskens]
Als Brabander moest ik wel even wennen aan de term ‘Voorjaarsvakantie’. Maar ik denk dat ik inmiddels begrijp wat er met die term bedoeld wordt. Een week lang genieten van de zon… Wat heb ik er van genoten. En of ik de Carnavalsvakantie heb gemist? Nee hoor, Carnaval ging dit jaar toch niet door en volgend jaar heb ik genoeg aan Carnavalsweekend. Zeker nu ik weet wat Voorjaarsvakantie betekent.
De laatste dag voor de vakantie werkte ik nog wat laatste dingen weg van mijn to-do-list, zodat ik echt een week niets anders hoefde te doen dan tijd door te brengen met mijn kinderen. En die tijd werd al snel volgeboekt met allerlei leuke activiteiten. Er werden logeerpartijtjes ingepland, recepten gezocht voor de lekkerste koekjes, films en boeken bij de Afhaalbieb gereserveerd en gebrainstormd over de speeltuinen die bezocht moesten worden. Voorzichtig stelde ik voor of het ook tijd werd om de skeelers tevoorschijn te toveren. Vorige zomer heeft mijn dochter een paar geprobeerd om te skeeleren, maar dat wilde nog niet echt lukken. Tijd voor een nieuwe poging.
In haar trainingspak, de nodige beschermers en de skeelers onder de arm staat ze voor het raam. Ze is klaar voor een nieuwe poging. Ik spring op, trek mijn schoenen aan en voel dat dit voor haar het juiste moment is. Ik help haar met de skeelers aan te trekken en maak ze extra stevig vast. Ze steekt haar handen in de lucht en ik trek haar overeind. Daar staat ze dan wankelend en wiebelend, maar ze staat….. eventjes dan. Met een flinke klap valt ze op de grond. “Ohja, dit was best moeilijk.” zegt ze. Ik help haar overeind en gooi er een lekkere dooddoener in: “Met vallen en opstaan word je groot”.
Na een paar keer de tuin overgestoken te zijn, is ze klaar om een rondje in de wijk te maken. Druk coachend pak ik haar onder de arm stevig vast.”Kijk naar voren. Focus. Rustig blijven. Stap, stap en glij.” Ze komt op gang en wil graag een stukje alleen. Ik laat haar los en kijk toe. Ik zie haar blik afdwalen naar een vlindertje. “Concentreer je” roep ik nog en bam daar ligt ze weer op haar kont. Ze lacht en ik lach net zo hard mee. “Zag je die vlinder, mam? Mooi he!”
Opnieuw krabbelt ze op en begint weer voorzichtig te skeeleren. Ik hou mijn hart vast, want we komen aan bij een drukke weg. We kijken elkaar aan en daar gaan we. Midden op de oversteekplaats proberen we te stoppen aangezien er een grote bus aankomt. De bus neemt gas terug en de vriendelijke buschauffeuse wenkt dat we naar de overkant mogen. Ik zie de twijfel en knal, daar ligt ze weer. De buschauffeuse wacht geduldig, doet haar raampje open en zegt: “Wat knap dat je het probeert. Als ik over een uur mijn rondje af heb, lukt het je vast al veel beter.” We brabbelen wat terug en zwaaien dat ze door mag rijden. Mijn dochter krabbelt weer opnieuw op en zegt: “Met vallen en opstaan he mam. Maar als jij nou even je mond houdt, dan gaat het me lukken.”Ze recht haar rug, verzamelt wat moed, zucht een keer diep en skeelert zo naar de overkant. Ik lach en kijk trots naar de overkant. Ze kan het…. En weer een beetje meer laat ik haar los. Vandaag wel heel letterlijk. waar een voorjaarsvakantie wel niet goed voor is.
Juf Joanne
Parkweg 11
4461 SG Goes
Om je de beste ervaring te kunnen geven maken wij gebruik van Cookies. Door het gebruiken van onze website ga je hier automatisch mee akkoord. Wil je meer informatie? Klik dan hier.
