[ Gastblog van Emerentia Muskens ]
In de wandelgangen hoorde ik regelmatig de woorden wichtelen, kabouters en paddenstoelen voorbij komen. In de teamkamer stond een grote plastic bak vol houten kabouters en vilt geduldig te wachten. Ook tijdens de teamvergadering stond het wichtelen op de agenda. Omdat ik zelf geen groep heb, besloot ik me op de achtergrond te houden bij dit agendapunt. Er werd afgesproken dat het wichtelen na de voorjaarsvakantie zou plaatsvinden. Ik observeerde het team en zag met hoeveel plezier dit agendapunt besproken werd. Ik werd nieuwsgierig naar het wichtelen. Het moest iets moois en magisch zijn.
Het wichtelkaboutertje, ook wel tomte genoemd, is een wezen uit de oorspronkelijke Scandinavische folklore. Het wichtelkaboutertje is als een goedaardige huisgeest, die staat voor naastenliefde, warmte en gezelligheid. Het is in de Scandinavische landen traditie lootjes te trekken, op elk lootje staat dan de naam van iemand anders. Voor degene die jij hebt getrokken, ga je de komende tijd stiekem wichtelen, alsof je zelf een kaboutertje bent.
Wichtelen bestaat uit het doen van kleine dingen die een ander blij maken. Je kunt bijvoorbeeld denken aan het ophangen van de jas van een ander, een kopje thee klaar zetten of een lief kaartje neerleggen. Ook is wichtelen het geven van zelfgemaakte, kleine cadeautjes of iets weggeven van jezelf, zonder dat de ander doorheeft dat jij dat doet. Het mag eigenlijk geen geld kosten.
In de klassen verschenen prachtige paddenstoelen en de kinderen begonnen met het versieren van een houten kaboutertje en schreven hun eigen naam er op. Vervolgens werden de kabouters in de klas verstopt om daarna gevonden te worden door een klasgenoot. De volgende dag ging het wichtelen helemaal los. De kinderen verstopten stiekem cadeautjes in de paddenstoelen. Toen ik tijdens de dagstart een rondje door de school maakte, zag ik in alle groepen gespannen gezichtjes. Vol verwachting zaten ze te wachten op het moment dat zij een cadeautje uit mochten pakken. In de loop van de dag kwamen kinderen vol trots hun wichtel showen. De een had een mooie dromenvanger, de ander een bijzondere steen en weer een ander een prachtige tekening waar veel tijd en energie in gestoken was. In de hele school hing een positieve sfeer, heerlijk.
Met de collega’s onderling werd er ook gewichteld. Iedereen trok een lootje en wist voor wie ze de komende weken in het zonnetje mochten zetten. Ik ging thuis aan de slag om mijn collega meerdere malen te kunnen verrassen met een cadeautje. Wat was dat een fijne invulling in deze Coronatijd.
Gedurende twee weken verstopte ik drie keer een cadeautje in de klas en werd ik regelmatig zelf verrast met lieve woorden en kleine cadeautjes. Keer op keer verscheen er een glimlach op mijn gezicht en voelde ik me zo gewaardeerd. Terwijl ik deze blog schrijf, kijk ik naar mijn werkplek die opgefleurd wordt door een prachtige bloempot vol vrolijke bloemen en voorzien van mijn karaktereigenschappen. Ik denk terug aan het moment dat ik mijn kantoortje binnenstapte en er een heerlijke geur op me af kwam. Op mijn bureau stond een overheerlijke quiche. Met een grote glimlach besloot ik deze traditie voor altijd met me mee te nemen. Het wichtelen is nu voorbij. Ik kan niet wachten tot ik weet wie voor mij al deze lieve dingen gedaan heeft. Maar gaat de wichtelkabouter zich ontmaskeren???
Juf Joanne
Parkweg 11
4461 SG Goes
Om je de beste ervaring te kunnen geven maken wij gebruik van Cookies. Door het gebruiken van onze website ga je hier automatisch mee akkoord. Wil je meer informatie? Klik dan hier.
